Eens waren er drie broers genaamd Bitter, Boos en Verdrietig.

Ze waren geboren met een ongewone gave: de kracht om positiviteit te absorberen en langzaam te laten verdwijnen. Terwijl ze opgroeiden, begonnen ze deze gave te gebruiken voor hun eigen duistere doeleinden.

Bitter was de oudste broer. Met zijn scherpe tong en cynische geest kon hij de vreugde uit de harten van mensen zuigen. Zijn woorden waren als gif, waardoor hoop en optimisme langzaam verdwenen.

Het Bezweren van Bitterheid, Boosheid en Verdriet

Boos was de middelste broer, en zijn woede was als een verterend vuur.

Hij kon de vrede verstoren en de liefde in de wereld laten afnemen.
Zijn woede-uitbarstingen zaaiden angst en verdeeldheid onder de mensen.

Verdrietig was de jongste broer. Hij was meester in het manipuleren van emoties en kon de vreugde omzetten in diepe droefheid. Met zijn treurige ogen en snikkende stem wist hij iedereen te raken en te laten zwelgen in verdriet.

Samen zwierven de gebroeders door het land en lieten een spoor van negativiteit achter.

Ze genoten van het zien van de sombere gezichten, de gebroken harten en de verloren hoop.

Maar op een dag kwam er een jong meisje genaamd Hoop.
Ze was vastbesloten om het tij te keren en de wereld te vullen met positiviteit. Hoop was slim en wist dat ze de gebroeders alleen kon verslaan door hun eigen wapens tegen hen te gebruiken.

Ze begon met Bitter en sprak woorden van vriendelijkheid en mededogen. Ze weerlegde zijn bittere opmerkingen met liefdevolle woorden. Bitter voelde zich verward en ongemakkelijk, want zijn kracht om anderen te kwetsen leek te verdwijnen.

Vervolgens richtte Hoop haar aandacht op Boos. In plaats van hem met woede te beantwoorden, bleef ze kalm en geduldig. Ze probeerde zijn woede te begrijpen en gaf hem ruimte om zijn frustraties te uiten. Boos voelde zijn woede geleidelijk aan afnemen, omdat hij geen voedingsbodem meer vond voor zijn razernij.

Tot slot benaderde Hoop Verdrietig met warmte en begrip.

Ze luisterde naar zijn verhalen en droogde zijn tranen. Ze liet hem zien dat er hoop was, zelfs in de diepste wanhoop. Verdrietig voelde zich langzaam getroost en zijn vermogen om anderen te overweldigen met verdriet verminderde.

Naarmate de tijd verstreek, verloren de gebroeders Bitter, Boos en Verdrietig hun kracht. Hoop had de positiviteit teruggebracht in de harten van de mensen en de gebroeders werden langzaam maar zeker vergeten.

En zo werd het land gevuld met licht, vreugde en liefde, en werden de gebroeders Bitter, Boos en Verdrietig slechts een vage herinnering aan een duistere tijd die voorbij was.